The new site

30-6
Zelf ontbijt gehaald, een stuk duurder dan bij Nancy, maar we waren te laat met bestellen, ze was naar Mombasa. We werden weer opgehaald, we zouden vandaag naar "the new site" gebracht worden door Samuel. The new site is een eigen stuk grond, een stuk verder dan het weeshuis nu. het is een groot terrein, waar ze heel druk bezig zijn met zelfvoorziening, zoals fruitbomen planten, geiten, kippen en koeien houden, en er staat een ziekenhuisje en een prachtige grote eetzaal. De slaapzalen zijn nog in aanbouw. Ze zijn enorm veel van plan, en als je ziet wat er al bereikt is kun je je voorstellen wat een mooie plek het gaat worden voor de kinderen. het huidige weeshuis wordt gehuurd, en er kunnen geen nieuwe kinderen meer bij, het nieuwe zal helemaal op zichzelf kunnen staan. We werden aan het werk gezet, met grote kapmessen (pangas) mochten we onkruid te lijf dat plaats moet maken voor fruitbomen en groente. Ondertussen waren we met Samuel aan het praten. Hij vertelt veel over Kenia en is heel open. Hij zei dat het leven in Kenia voor buitenstaanders zo simpel lijkt, maar dat het eigenlijk heel moeilijk is. Vooral nu is er constant geld, vooral voor eten, te weinig, maar dat eten moet wel komen dus zijn er schulden. Een grote zak aardappelen, ik gok zo'n 30 kg, kost bijvoorbeeld 3000Ksh, zo'n 30euro. Dit is gelijk aan het maandsalaris van een gemiddelde Keniaan, en gaat in het weeshuis minder dan een week mee.
Hij vertelde ook over de politieke situatie, dat mensen die macht willen door de grote werkloosheid makkelijk voet aan de grond kunnen krijgen door mooie beloftes, een van de oorzaken van de onrust een paar maanden geleden. Toch noemde hij de situatie in Zimbabwe nu zorgwekkender.
Zelf is hij van de Kikuyu stam, en komt uit het gebied van Mount Kenia (daar valt ook wel eens sneeuw). De families proberen ook zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven, met het verbouwen van groente en het houden van koeien, maar er is dan toch vaak niet genoeg is voor iedereen en sommige familieleden maken dan plaats t.b.v hun familie en trekken weg. Hij had dat zelf ook gedaan. Maar door de werkloosheid worden die mensen dan in andere gebieden niet geaccepteerd door de 'locals' omdat ze de toch al schaarse banen dan af zouden kunnen pakken.
We kunnen zien dat er ontzettend goed voor alles wordt gezorgd. Voor alle kinderen, de dieren, de eigendommen. Bij de geiten was een ziekte geconstateerd, (het zieke geitje stond ons onschuldig met een bek vol blaasjes aan te kijken, hoooeee, mond-en-klauwzeer!?dachten Stef en ik meteen...)en de andere geiten zijn nu snel gevaccineerd en krijgen evt antibiotica. Zelfs de honden worden af en toe even ingewreven met pesticide, tegen de vlooien.
Er wordt nu druk gewerkt aan een groot hek voor om het terrein, om te voorkomen dat er bezit verdwijnt of gestolen wordt. Zo verdwijnen er af en toe kippen en een tijd geleden zijn alle eenden geschaakt door 'big cats from the forest'.
Terwijl wij ons in het zweet aan het werken waren was een oudere man die op het terrein aan het werk was voor ons lunch aan het maken, gekookte mais. Wij waren na een uurtje al even aan het pauze houden omdat we al een paar flinke blaren gekweekt hadden met die westerse handjes van ons...maar we hadden ook al een heel stuk plantvrij gemaakt!
Later werden we weer meegenomen door Samuel en Susan, 'to rest' en we kregen nog even allebei een hele mango (en die zijn echt groot!) op speciale manier gesneden zodat je ze zo van de schil kunt eten. Met buik vol mango en banaan zouden we naar een internetcafe gebracht worden, maar die bleek dicht. Dus mee naar Malindi, waar vlees gehaald zou worden, want dat is daar goedkoper. Malindi is een wat grotere stad, op ongeveer 20 minuutjes rijden van Watamu. We konden daar wel even snel internetten. Dus mail gechecked, maar geen post gedaan op de site, want we wilden SenS niet ophouden.
Daarna was het echt tijd om thuis te gaan uitrusten, want ik voelde me niet helemaal fit. Thuis geen koorts, maar bleek ik wel enorm verbrand op mijn rug, van het kromstaan bij het onkruid kappen. het gekke is dat ik er niks van voel! We zijn weer gaan eten in hetzelfde restaurant (ComeBack heet het ook :) ) , nu zonder Masai, want we kunnen hier prima, ook in het donker, zelf over straat, erg handig! Terug in het guesthouse schoven we aan bij de Masai jongens, drie dit keer, 2 in traditionele kleren maar wel met grote horloges en mobieltjes, een geweldig contrast met die schilden en armbanden. We kregen een uitgebreide uitleg van de bouw van een Masaihuis. Die worden door vrouwen gebouwd, de mannen kunnen dat ook niet, maar die hoeden het vee en beschermen tegen de wilde dieren. Je kunt ze dus prima hebben als security :).
Wij hebben hen weer verteld over onze huizen, op palen en met grote ramen, en over onze koeien, die met machines gemolken worden.
We kregen nog een prachtig lied te horen, begeleid met een 'gitar', een houten doos met een steel en snaren (een heel primitieve variant van de gitaar dus) en toen was het de hoogste tijd (half 9...;) )