Habari!

Inmiddels beginnen we in te burgeren hier. We voelen ons al niet meer zo lusteloos (wennen aan het klimaat) als we ons de eerste dagen af en toe konden voelen. We zijn nog steeds gezond, gelukkig. Wel al een paar keer gestoken door muggen, die mooi wel op geimpregneerde klamboes gaan zitten en daar ook doorheen steken!!:(
Af en toe lopen er toch wat Zaza's door onze kamer, maar echt leuk vinden ze het er niet, want ze halen hun vriendjes niet op. Het weer is niet echt om over naar huis te schrijven, regen, harde wind en rond de 20 graden! Maar er is ons beloofd dat het nog heeeel heet gaat worden.
We gaan elke ochtend tussen 9 en 9.30 naar het weeshuis. We zijn 1 keer op een gehuurde fiets gegaan, Stef achterop. Dat vonden de Kenianen toch wel wat gek, want hier betaal je voor een ritje achterop, de goedkoopste manier van vervoer.
Het is ook wel wat te warm voor 2 personen op 1 fiets, helemaal met de zeewind tegen op de terugweg...Dus nu regelen we elke ochtend een tuktuk, een 'powerplate' is er niks bij, zo stuiteren die over de weg. Maar leuk is het wel. Ze hebben hier ook hele serieuze verkeersdrempels, daar kun je echt niet harder dan met 10km/u overheen.
In het weeshuis kijken we gewoon wat er te doen is. Soms gaan we helpen in de keuken, soms gaan we bij de baby's zitten. Die zijn echt zo lief! Sommigen zijn bang voor ons mezungis (witten), vooral 1 jongetje, Rafael, 1,5 jaar oud, we mogen hem zelfs niet aanraken, want dan trekt hij snel zijn been weg en wrijft er overheen terwijl hij het op een huilen zet. De andere baby's zitten gewoon en kijken, kijken, kijken. Ze zijn helemaal niet zo actief, ze kunnen zo een half uur in een kringetje zitten en elkaar bekijken.
Na de lunch (rijst of maispap met groentemengsel) zijn de kleine kinderen vrij van school, en gaan we met ze spelen. Ze zijn helemaal gek van het Memoryspel wat we mee hebben genomen, daar moeten er echt meer van komen want 1 spel voor 20 kinderen is wel wat weinig :). Ik heb ook al met de kinderen gevoetbald, dat vinden ze helemaal geweldig en heel stoer. De meisjes stonden er toen ook meteen bij (Ditte! We want to play!) De jongens keken daar eerst wat bedenkelijk bij, maar toen ik riep dat ik toch ook een meisje ben konden ze er niet meer onderuit. Als ze willen dat je de bal afspeelt roepen ze 'give!give!', en de kinderen die onze naam nog niet weten of moeilijk vinden roepen 'give mezungi!give mezungi!' :).
Soms gaan we aan het eind van de middag weer naar het guesthouse, en soms eten we 's avonds mee. Morgen gaan de kinderen naar het strand en gaan we een groepje leren zwemmen.