De eerste verhalen

28-6
We zijn er! Na een lange, maar rustige reis kwamen we vanmorgen aan op het vliegveld van Mombasa. Na nog een half uur in de rij voor een visum dat we al hadden, konden we onze bagage ophalen en verwachtten we ons in de armen van onze ophalers te kunnen storten. Maar, op een tiental gretige taxichauffeurs en safarireisbureautjes na, stond er niemand met een bordje *Stef en Ditte*...We hadden al flinke vertraging opgelopen door de visumrij, dus we vonden het wel vreemd dat er niemand stond. Na een tijdje besloten we Jane van Stichting Wanawa te smssen. Uiteindelijk heeft zij contact gezocht met Susan van het weeshuis en bleek dat we pas morgen verwacht werden! Maar er was nu wel iemand voor ons onderweg.
We hebben een Afrikaanse 3,5 uurtje bij het vliegveld zitten relaxen, en Stef was al bang dat ze het uitzicht zou gaan missen. Taxichauffeur Alex kwam ons regelmatig even aan zijn naam herinneren..je weet maar nooit...
We werden opgehaald door Jane, (een andere Jane) en een vriend, en na 1,5 uur rijden kwamen we aan bij het guesthouse. We zitten voor Keniastandaard behoorlijk luxe, hebben een douche (wel koud, lekker) en een wc en 2 prima bedden. Voor de kamer hebben we een soort stenen veranda, met nog een tafel en stoelen en nog een bed! Op de veranda is ook de deur naar een minikeukentje. Daar kunnen we koken als we zouden willen, maar we weten niet of we dat gaan doen...uit eten gaan kost hier 4 euro pp! We zijn hier de enige gasten :)
We zijn al even naar de supermarkt geweest (europese prijzen!) en op de terug weg stond er een hele groep kinderen bij de ingang van het straatje naar het guesthouse. Een van de "beachboys" die met ons meeliepen (come and take a look at my store! werry nice shoes! Je kent het wel) zei al dat het wel de kinderen van ons weeshuis leken. We liepen ze rustig voorbij, en ze keken ons aan en wij hen, maar niemand zei iets...100 meter verder kwamen we erachter dat we ons straatje voorbijgelopen waren, en terug bij de groep bleek inderdaad dat het de weeshuiskinderen waren. Ze waren bij het strand geweest en sotnden op hun busje te wachten. We ontmoetten Susan, een heel hartelijke vrouw.
"s Avonds gingen we uit eten, en werden naar een restaurant geleiid door de securityjongen van het guesthouse. Deze jongen is een echte Masai Mara jongen, is hier pas een paar maanden en loopt in de traditionele kleding en sieraden! Het ziet er echt prachtig uit. Hij zit helemaal vol zelfgemaakte armbanden, sieraden en heeft hele dunne vlechtjes, en gaten in zijn oren waar Laura en Kirsten nog wat van kunnen leren. hij had er plastic flessendoppen in zitten (handig, blijft goed zitten met die ribbeltjes), die haalde hij er ook even uit, en Stef mocht best even aan zijn oorlel voelen :) Mijn kleine gaatjes vond hij weer heel grappig. Hij spreekt gebrekkig engels, dus we hebben veel hand en voetenwerk gebruikt. We nodigden hem uit om mee te eten, en daar ging hij graag op in.

29-6
we hebben echt heerlijk lang geslapen, de bedden zijn prima. De kleine beestjes die zich eerst op onze bedden verzameld hadden, hadden het na wat Deet-spray gelukkig opgegeven.Verder is de kamer verrassend beestvrij. Op wat muggen na dan, dus de klamboes zijn echt nodig.
we konden bij Nancy van het guesthouse ontbijten, lekker, met mango, een gebakken eitje, sap, thee, en geroosterd brood. Prima dus! dit kost ons dan 1euro pp...
Terwijl we ons Afrikaanse uurtje op Susan aan het wachten waren gingen we even bij het strand kijken, een prachtige ronde baai met wit zand en lichtblauw water. Er liggen overal bootjes met namen als "ali baba" en "dolphin safari" :)
Het waait vandaag flink en voor de begrippen hier is het koud.
Na een tijdje werden we opgehaald door Samuel, de man van Susan. Hij leidde ons in het weeshuis eerst even rond, terwijl de kinderen nog in de zaal de kerkdienst aan het vieren waren. Het zijn verschillende gebouwtjes op 1 erf, een eind het land in van de asfaltweg. Om het weeshuis heen zijn allemaal minidorpjes, met rode klei huisjes met bladerdaken, echt heel mooi.
Er is in het weeshuis 1 kamer speciaal voor de kinderen met HIV, dit zijn er 5, en zij krijgen elke dag medicatie.
Na de rondleiding mochten we erbij gaan zitten in de zaal, de kinderen waren nog aan het zingen. Zo mooi en krachtig dat Stef en ik allebei onze traantjes weg moesten slikken omdat het zo indrukwekkend was. Daarnma werden we welkom geheten en kwamen alle kinderen (74!) ons een handje geven.
Na het welkom gingen we even met Susan apart zitten, ze vertelde ons dat we vrij zijn om alles te doen. Ze stelde voor om bijvoorbeeld door de week van 9/10uur tot 15.00 te komen, langer mag ook, mogen we zelf weten. Za en zo zijn we vrij, maar kunnen we ook alsnog komen.
Toen we de kadootjes aan haar hadden gegeven werden de Welpies meteen uitgedeeld, dus de rest van de dag kwamen we die overal tegen :)
Susan vertelde dat ze de kinderen alles gelijk laten doen, dus dat de jongens ook kleren wassen, en de meisjes hout sjouwen. Bij grote veranderingen wordt de kinderen gevraagd wat zij willen, en hebben ze dus inspraak. Supergoed!
De rest van de dag gingen we helpen in de keuken. Het is een open keuken, van klei en hout, met aan 1 kant gaas. Er wordt gewoon op hout gekookt, op 3 stenen met een pan er tussen. Dat kookt echt prima, ik heb er een bak vol kip op zitten frituren! We hebben de lunch en avondeten gewoon meegegeten, dus voelen ons al aardig ingeburgerd en zijn nog steeds gezond. voor Stef is het ook ideaal, want lunch is sowieso vegetarisch (groentemengsel met een soort maispap) en 's avonds werd de kip apart geserveerd.
's avonds thuis waren we zo moe dat we om 21.30 al gingen slapen...!