Op naar Lake Nakuru en Amboseli!

Op donderdag vertrokken we naar Lake Nakuru, beroemd vanwege zijn honderdduizenden flamingo's die er een roze ring omheen vormen. Het was een rit die behoorlijk hoog door de bergen liep, dus zagen we ineens dennebomen, en glooiende grasakkers. Het voelde net Duitsland! We rijden heel erg veel, en het is heel gezellig in de bus, met al die meiden. De ritten zorgen trouwens ook voor voortdurende afleiding. We rijden regelmatig op zulke slechte wegen dat we helemaal door elkaar geschud worden. En het landschap verandert voortdurend! We zien zo enorm veel van Kenia.
Onderweg naar Lake Nakuru kwamen we op een onverharde weg terecht waar het geregend had. Modder dus, en we sloten aan bij een enorm lange sliert safaribusjes, waarvan er verschillende vaststonden in de modder. Een avontuurlijke rit volgde, want de modder was zo glad als ijs, en de weg was rond, met aan weerszijden greppels met modderpoelen. Steeds kwamen we weer stil te staan omdat daar een busje in vastzat en de weg blokkeerde. Onze chauffeur loodste de bus er elke keer met glans door heen, wij hebben geen moment vastgezeten of in de greppel gehangen.
Aan het eind van de middag arriveerden we bij Lake Nakuru, waar tot grote teleurstelling van vooral Stef maar een handje vol flamingo's zaten...Het waterpeil van het meer stond te laag, en dan trekken ze weg naar andere meren. Wel waren er veel pelikanen en lepelaars, en we hebben onze eerste neushoorns gezien. We zochten ons rot naar de laatste big 5: de (of is het nou 'het'?) luipaard, want die schijnen daar in de bomen te slapen, maar niets gezien...

Vrijdagochtend vroeg vertrokken we naar Amboseli, onderin Kenia aan de grens van Tanzania. De wegen waren goed, veel asfalt, tot ongeveer 70 km voor het park. Toen sloot onze chauffeur alle ramen, omdat er een erg stoffige en ruige rit aan zou komen. Minder treffend had hij dat niet uit kunnen drukken, volgens mij heb ik nog nooit zoveel stof gehapt, en de tuktuk was niets meer vergeleken bij de manier waarop we over de weg stuiterden. We verbazen ons ook nog steeds over hoe scheef de minibusjes kunnen rijden zonder dat ze omvallen. Minibusjes zijn hier trouwens allemaal van het merk Nissan. Wij denken dat dat geen toeval kan zijn, en dat die dingen niet kapot te krijgen zijn. Zelfs in de schoolschriften staat bij een plaatje van een bus de omschrijving 'Nissan' en niet 'bus'. Coca cola eat your heart out!
In Amboseli bleken we op de public campsite te staan. Vewwy basic! Wat een aantal meisjes in de groep deed huiveren, maar wat Stef en mij stiekem een vreugdedansje deed maken.
Leuk detail: De jongen die ons naar onze tenten wees vermeldde tussen neus en lippen door "dat we 's nachts wel uit de tent rechtstreeks naar de wc mochten lopen, maar dat we niet mochten rondlopen, want er was een olifant die elke nacht het hek stuk maakte voor een bezoekje aan de camping." Wij hadden ons al afgevraagd wat de 'elephant droppings' -binnen- de omheining van de camping deden...! Vet cool toch? (dat vond niet iedereen)
Bij de gamedrive aan het eind van de middag zagen we massa's olifanten, hele families met veel kleintjes. Het park is weer totaal anders dan de landschappen die we al gezien hadden. Uitgestrekt, plat, droog met af en toe ineens een groen stuk moeras, en uitzicht op de Kilimanjaro.
De nacht was heel rustig, geen getrompetter naast de tent en ook geen grote hoop voor de tent 's ochtends...jammer :)
's Ochtends zagen we bij de vroege gamedrive nog 2 hyena's een nijlpaard pesten, heel grappig, die nijlpaarden zijn natuurlijk een gewild slachtoffer omdat ze al zo chagrijnig zijn. (maar loop ze niet in de weg, want ze happen je zo doormidden).
's Middags was het alweer tijd voor de terugweg naar Nairobi, waar we 's avonds de nachtbus terug naar Watamu zouden pakken. En wat een luxe touringcar was er voor ons geregeld...hij viel van binnen bijna uit elkaar. De stoelen zouden verstelbaar zijn, maar stonden of al in de verste stand naar achteren (de hele rit liggen dus) of konden alleen omhoog (niet slapen dus). De raampjes konden niet dicht (maar gelukkig hadden wij duckedtape) en zelfs de buitendeur sloot niet. Met veel geweld kon hij een beetje dichtgeduwd worden, maar er bleef toch wel een flinke kier open. In de bus zeiden we maar tegen elkaar dat als het tenminste een Nissan was het nog wel goed zou komen. Maar bij de pauzestop zagen we...Scania! Helemaal mis! De chauffeur gebruikte de stop om maar even in zijn zijspiegel te klimmen om daar nog iets aan te vertimmeren.
We werden onderweg nog aangehouden door de politie, en moesten allemaal de bus uit en werden gefouilleerd. Wij waren heel verbaasd, maar de mensen in de bus vonden het heel normaal en zeiden dat het voor onze eigen veiligheid was. De politie zocht naar eventuele wapens die voor eventuele kapingen gebruikt zouden kunnen worden.
Helaas voor Stef had ze al haar lenzen en schoenen uit, dus die moest op sokken en de tast naar buiten, het laatste avontuur van onze enerverende roadtrip-safari door Kenia!