Money, money, money

De week voor de safari hebben we flink wat opgebroken dagen in het weeshuis gehad. We zouden een paar keer 's ochtends op boottocht, maar dat ging dan toch niet door, door slecht weer of buikkrampen. Ook hebben we veel moeten regelen voor de safari, en omdat alles hier 'pole pole' (rustig, rustig) gaat, ben je dan zo een hele ochtend of langer kwijt. Voor het weeshuis maakt dat niets uit. Vooral 's ochtends is er weinig te doen voor ons, helemaal nu de andere meiden er ook zijn. We kunnen 's middags dan wel met de jongsten spelen, maar we hebben nog niet echt het gevoel dat we iets toevoegen. We voelen ons gewoon een beetje 'extra', we worden niet heel erg betrokken bij de dagelijkse bezigheden, we moeten er echt om vragen. Zaterdag en zondag zijn de leukste dagen, omdat dan alle kinderen er zijn. We gaan dit nog wel met het weeshuis evalueren. De komende periode zal voor de nieuwe meiden drukker zijn, want in augustus hebben de kinderen vakantie, en met meer mensen kun je makkelijker activiteiten organiseren.
Dinsdag hebben we dan ook een spelletjesmiddag georganiseerd, omdat de kinderen van 1 bepaalde basisschool de hele dag vrij hadden. We konden het met Robin en Evelien, de twee meiden die net gearriveerd zijn, en iedereen vond het ontzettend leuk. We hadden een soort doordraaisysteem voor 4 groepen gemaakt, met activiteiten als balspelen, oudhollandse spelletjes, tekenen en knutselen. En ongelofelijk, je zet een groep van 12 kinderen met ieder een vel papier en kleurpotloden aan tafel en ze gaan gewoon een half uur lang geconcentreerd tekenen! En dan moet je ze na dat half uur het vel bijna onder de neus vandaan trekken. Zelfs de kinderen van 3 jaar! En als ik er bij weg liep, zaten ze 5 minuten later nog steeds braaf, ik wist niet wat ik zag. De stempelkussentjes die mijn moeder had meegegeven vielen ook erg in de smaak.
Vrijdag hadden we nodig om geld te pinnen in Malindi, en hadden we ook uitgekozen om 's middags een beetje te gaan 'winkelen', dat hadden we nog helemaal niet gedaan. Eindelijk zagen de mensen van de kioskjes ons niet voorbijlopen, en ze waren helemaal blij als we iets kochten.
Dat blijft moeilijk. We worden continu geconfronteerd met het feit dat wij hier buitensporig rijk zijn. Dat geeft zo af en toe wel even een naar gevoel in ons buik, meestal weten we dat te onderdrukken, want er de hele tijd mee bezig zijn is ook niet leuk. En dan denken we vooral maar dat het hier zijn de mensen een beetje aan omzet helpt. Een andere keerzijde is dat we ons de hele tijd enorm bewust van onszelf zijn. Op straat worden we altijd nageroepen (gegroet, uitgenodigd, aangesproken). We zijn wit, en dat valt op. Wit is rijk, en daarom wil iedereen met ons praten en vrienden worden en ons op komen zoeken in Nederland. De mensen die oprecht in ons geinteresseerd zijn, zijn op 1 hand te tellen (afgezien van de kinderen in het weeshuis trouwens, die zijn echt een verademing) en zelfs bij die mensen bekruipt me soms het gevoel van "wanneer komt de aap uit de mouw?". Gelukkig leren we er mee omgaan, alleen op sommige momenten (als we moe zijn) maakt het ons een beetje triest.