Antibiotica enzo...

Ik ben inmiddels 'geveld' door een tropische bacterie. Van verstopping naar diarree met bloed (lekker verhaal) en dat is natuurlijk niet gezond. Gelukkig was er net een dokter voor een paar dagen vakantie aangekomen bij Nancy's en die zei dat ik dan gewoon antibiotica moest slikken. En dat had Stef bij zich! Dus niks aan de hand, ik voelde me niet ziek en na de eerste pil was alles weer over en zat ik weer gewoon verstopt :). Nu wel de kuur afmaken natuurlijk.
De dokter, Andrea, is een heel leuke vrouw van begin 30, die bij een soort Artsen zonder grenzen (MSF) heeft gewerkt, en nu bij een soort andere NGO werkt. We hadden dinsdag en woensdag vrij genomen omdat we tot dan toe elke dag in het weeshuis waren geweest, daar waren we wel aan toe. Maar dinsdag was ik dus ziek, we zouden eigenlijk naar Malindi gaan. Woensdag zouden we met een boottrip mee, maar het was heel slecht weer, dus dat ging niet door en gingen we alsnog naar Malindi. Met de Matatu! Echt een geweldige manier van reizen. Stel je een kruising tussen een taxi en een bus voor. Er kunnen officieel 12 personen in, maar officieus toch zeker het dubbele. Voor de 16 km naar Malindi betaal je 80 cent. Onderweg hoef je je niet te vervelen, het landschap is prachtig, en de manier van steeds nog iemand er bij proppen ook. Wij waren blij dat we ingestapt waren toen de Matatu nog redelijk leeg was. Als er een vrouw bijgepropt wordt, mag die gewoon zitten, en gaat er een man krom tegen het raam geplakt staan (rechtopstaan kan niet).
In Malindi gingen we met de tuktuk naar het weeshuis daar, waar ook 2 nederlandse meisjes via Joho zitten. Het weeshuis wordt gerund door een nederlands echtpaar, en staat op een groot stuk grond, er is zelfs een school bij. Ze runnen ook een reisbureautje, en we hebben daar om een safarivoorstel gevraagd.
De rest van de middag hebben we wat boodschappen gedaan in het centrum, gepind, wat rondgelopen. Het regende af en toe heel hard, wat overal voor modderstroompjes zorgde, waar Stef met haar stoffen schoenen natuurlijk liever niet door heen wilde waden, dus Stef op mijn rug, en ik met mijn bergschoenen door het stroompje en dan een drukke straat met linksrijdend verkeer oversteken. Fun! Dat vonden de Keniaanse mannen ook, die moesten heel hard lachen toen ze dat zagen.
's avonds gingen we weer met Andrea eten, in een nieuw restaurant. Het eten was er voor Stef heel lekker, bladerdeeg gefrituurde hapjes met groente er in, en heeeerlijke bruschetta (met dank aan de Italianen invasie). Als je trouwens vertelt dat je vega bent, komt er eerst ongeloof, daarna de vraag of je ook geen vis eet, en daarna...What about chicken??
Voor ons vleeseters stelde het hier niet veel voor. En de obers waren heel vreemd. We hadden er wel twee, die duidelijk verder niks te doen hadden. Ze probeerden het wel heel hard. Zelfs een busje tandenstokers kwamen ze op een dienblad aanreiken.
Na het eten zijn we zowaar nog uit geweest! De Masai jongens wilden dansen, en wij mochten natuurlijk wel mee. Echt heel grappig, van die jongens in complete Masai outfit zien dansen op reggae. De traditioneel bij veel Masai jongens uitgeslagen ondertand die voor een gat in het ondergebit (en een spraakgebrek) zorgt, blijkt erg handig als sigarettenhouder...
Toen we 's nachts thuiskwamen waren de andere twee Nederlandse meisjes ook net aangekomen. Dus vanaf nu zijn we met 4!

De volgende dag vroeg Susan of wij thuis wilden blijven, om de nieuwe meiden op te vangen als ze wakker zouden worden. Tot die tijd hebben wij Masai armbanden zitten maken. Andrea kwam er later ook bij. We zitten dan voor bij Nancy, aan een grote tafel, waar het af en toe net een Masai-jeugdsoos is.
Ze maken de armbanden van de banden die aan teenslippers zitten, die vinden ze op het strand. De banden snijden ze er af, en de uiteindes smelten ze aan elkaar. Dan heb je een simpele, plastic armband met een beetje rek, waar ze vervolgens strengen met kleine kraaltjes omheen wikkelen en vastzetten. Voor de strengen gebruiken ze uitelkaar gerafelde rijstzakken, die geweven zijn van plastic 'garen'. Het enige wat dus niet herbegruikt wordt en gekocht moet worden zijn de kraaltjes. Als we zelf de kleuren voor de combinaties mogen kiezen moeten we erg vasthoudend zijn, want ze zijn het met onze combi's vaak niet eens en proberen ons stiekem toch de echte Masai kleuren te laten kiezen, zoals oranje, lichtblauw en rood. Een armband is ook niet genoeg, het liefst moeten onze beide armen helemaal vol hangen.(ik heb er nu 4)(en 2 ringen)(en een ketting) (En we zijn ook al wel met ze kralen gaan kopen, want we voelden ons een beetje bezwaard om al hun kralen te gebruiken en te krijgen.)
Andrea wilde ook graag flipflopbeesten kopen, want die vond ze helemaal geweldig, dus ben ik op de fiets even naar het weeshuis gegaan om er een stel op te halen zodat ze er 1 of meer uit kon kiezen. Het is ongeveer 10 minuten fietsen, aan de linkerkant van de weg, erg wennen. Fietsen op het asfalt mag, maar als er flink getoeterd wordt moet je maken dat je in de berm komt, want dan wil een auto van achter je inhalen, terwijl er ook een tegenligger aankomt. En dan kan hij er dus niet langs, en voor je inhouden willen ze/hoeven ze niet. Het recht van de sterkste dus.
Op de terugweg ging ik geroosterde mais halen bij een stalletje en toen kwam ik er achter dat ik geen geld bij me had...beetje genant dat je dan aan mensen die amper een cent verdienen eten op de pof moet halen!
Helaas lag Stef daarna kotsend en diarreeend in bed, dus misschien was de mais toch niet zo'n goed idee. Ik zit nu toch aan de antibiotica, dus de gekke bacterien die ik nu binnen krijg worden neem ik aan gewoon gedood (wat er na de kuur gebeurt zien we dan wel weer), dus waarschijnlijk heb ik daarom nergens last van. Maar toch, je weet nooit waar je het nou echt van krijgt, zelfs al ben je nog zo voorzichtig.
Inmiddels is Stef wel weer aardig opgeknapt, maar helemaal fit is ze nog niet.
Zo, na 2 uur typen heb ik het wel gehad, en zijn de foto's nog steeds niet geladen!!!